پورت یک نقطه پایانی ارتباطی است. در یک سیستم عامل، یک پورت به روی بسته های داده برای فرآیندهای خاص یا خدمات شبکه باز یا بسته می شود.
به طور معمول، پورت ها یک سرویس شبکه خاص را شناسایی می کنند که به آنها اختصاص داده شده است. این را می توان با پیکربندی دستی سرویس برای استفاده از یک پورت دیگر تغییر داد، اما به طور کلی می توان از پیش فرض ها استفاده کرد.
1024 پورت اول (شماره پورت 0 تا 1023) به عنوان شماره پورت شناخته شده نامیده می شود و برای متداول ترین سرویس ها رزرو شده است. اینها عبارتند از SSH (پورت 22)، HTTP (پورت 80)، HTTPS (پورت 443).
به شماره پورت های بالای 1024 پورت های زودگذر گفته می شود.
پورت های 1024 تا 49151 پورت های ثبت شده/کاربر نامیده می شوند.
پورت های 49152 تا 65535 پورت های پویا/خصوصی نامیده می شوند.
در این آموزش، یک پورت زودگذر را در لینوکس باز خواهید کرد، زیرا رایج ترین سرویس ها از پورت های شناخته شده استفاده می کنند.
شروع آموزش
لطفا مرحله به مرحله بررسی و تمرین کنید
توجه
دستور دریافت پورت های باز
netstat -lntu
all listening sockets (-l)
the port number (-n)
TCP ports (-t)
UDP ports (-u)
باز کردن یک پورت در لینوکس برای اجازه دادن به اتصالات TCP
netstat -na | grep :your port
یا
ss -na | grep :your port
اوبونتو و بیس آن
sudo ufw allow your port
سنتوس و بیس آن
firewall-cmd --add-port=your port/tcp
